Appeltaart

De bel. Die verschrikkelijk luide ouderwetse ‘TRINGGGG’-bel, waar ik nooit aan zal wennen. Mijn gedachte: de buurjongen, Jehova’s of de pakketbezorger.
Drie keer mis. Ik tref een guitige, bevlogen, maar bovenal goedlachse man.
Met een appel in zijn hand. “Zin in appels?”, valt hij met de deur in huis.”Hier”, zegt-ie terwijl hij de vrucht doormidden breekt en aanreikt, “proef maar.” En voordat ik het zelf door heb, kauw ik op het zoetsappige stukje fruit. Lekker hoor.

Achteraf denk ik, tricky hoor, dat jij dat zomaar aanneemt van een vreemd persoon, na het zien van Disneys classic Sneeuwwitje.

Deze man wil maar één ding: verkopen. En dat gaat ‘m goed af. Hij heeft de zogeheten gunfactor. Of ik niet een kist wil hebben, als in kopen. Maar als ik een glimp werp op zijn bestelbusje, dat uitpuilt van de kisten appels, zie ik direct dat een kist vol, te veel is.
Mag het een onsje minder, denk ik. En dat heeft hij door. “An apple a day..!”, begint hij. Da’s waar.. keeps the doctor away. En hij reikt mij de andere helft van de appel aan.

“Een halve kist kan natuurlijk ook”, zegt de appelman wanneer hij wegloopt om er één uit zijn busje te halen. “Nou”, antwoord ik, “ik dacht meer aan een zakje vol.” Dat is ook goed, al denkt hij in veel grotere porties. “Pak maar een emmer”, zegt hij dan, die hij vervolgens helemaal vol legt met wel dertig – eerlijk – mooie appels. “Welk soort?”, vraag ik. Nieuwsgierig. “De Da Costa.” Okay. “Waar vandaan?”, vervolg ik. “En kun je er ook taarten van bakken?” Hij: “Ja hoor! Uit de Betuwe. In de Achterhoek is er heel veel vraag naar onze appels.”

Is dat zo, vraag ik mij af. Is dit nieuwswaardig? Kan ik deze joviale man niet portretteren – schaamteloos nog meer vragen op hem afvuren. Want daar heb ik nu al zin in. Alleen tijd daarvoor heb ik niet, want morgen begint mijn vakantie.

Vrijdagmorgen komt hij terug naar mijn wijk, om zijn welverdiende euro’s te cashen. “Betaal dan maar hoor, kom ik wel effe langs”, zegt hij vol vertrouwen. “En als je er niet bent”, vult hij in, “dan leg ’t geld maar onder de pot. Hierzo.” Ik geniet van deze allesbehalve kwade Disney-figuur, die voor mijn ogen onhandig een zware plantenpot omhoog probeert te tillen.
Het enige dat hij tovert is een grote lach op mijn gezicht.

Dus vrijdagochtend ga ik helemaal nergens heen. Ik denk dat ik deze meneer zelfs uitnodig voor een bakje koffie. Op z’n Achterhoeks, mét gebak: verse appeltaart.

One thought on “Appeltaart

  1. Heerlijk Kelly!!
    Terug in de tijd, toen het nog heel gewoon was om je waren aan de deur te verkopen. Ben benieuwd of de meneer in kwestie ook openstaat voor een interview. Na een lekker appelgebakje zal dat vast goedkomen!
    Xx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *