Als ik thuiskom check ik mijn brievenbus. Ik krijg nooit bergen post, laat staan kaartjes of brieven. Maar nu lag er zowaar een brief op de bodem. Een A4’tje met lijntjes, handgeschreven!
Ik hol euforisch de trap op, wurm me naar binnen en smijt mijn tassen aan de kant. Vervolgens plof ik op de bank, mét jas aan en brief in de hand.
Uiteraard scan ik meteen de afzender. Die naam ken ik: het is de buurman.

De buurman die elke ochtend netjes om zeven uur naar zijn werk vertrekt. De buurman die buiten werktijden, (doet iets met tuinonderhoud) zijn eigen heg keurig bijhoudt, bij voorkeur met elektrische snoeischaar op de zondagmorgen. De buurman die altijd via zijn keukenraampje de boel in de gaten houdt. De buurman, aan wie ik ooit eens vroeg of de kerstkaart die aan mij was geadresseerd misschien voor hem was bedoeld. Waarop hij reageerde dat het een kaart was van hem, voor mij! En ik na een kwartier nog steeds ongeduldig, met mijn gedachte elders, aan het luisteren was naar zijn verhalen over van alles en nog wat. En vriendelijk zijn aanbod afwees om op zijn verjaardag te komen. Kortom; mijn buurman dus, die ik eigenlijk al een paar jaar probeer te vermijden.

Mijn blik werpt zich op het begin van de brief: ‘Hallo Debbie’. Okee. Ik heb pas drie keer gezegd dat dat niet mijn naam is en op mijn brievenbus staat toch echt een K.
Afijn, ik begin met lezen.

Of ik ook last heb van het water dat niet goed wegloopt in het putje, en of ik zo weet of er nog meer buren zijn die daar last van hebben. Of ik een keer mee wil gaan sporten, of hardlopen, want hij loopt ook hard. Ah, ik ben gespot. En of ik hem wil toevoegen op Facebook, hij is te herkennen aan zijn blauwe jas. En dat hij mantelzorger is van zijn moeder.

Ook een A4’tje houdt een keer op. Mijn buurman koos ervoor om de laatste drie zinnen onder het laatste lijntje te priegelen en het verhaal over zijn zieke moeder abrupt te beëindigen. Tja, waarom zou je verder schrijven op de achterkant? Groetjes.

Het is aandoenlijk en irritant tegelijk en ik kan het niet laten om een foto door te sturen naar mijn broer, waarmee ik in gesprek was via de app.
Die reageert meteen met een vragenvuur. Wie is dat? Is hij niet gevaarlijk? Moet ik even langs gaan bij hem? Ik moet hardop lachen en zeg dat hij allesbehalve gevaarlijk is.

De volgende dag vraag ik mijn familie om advies. Wat te doen? Mijn tante, de liefste, meest sociale en correcte vrouw ooit zegt dat ik vooral niet mijn echte naam moet zeggen.

Dus heb ik een brief teruggeschreven, kort maar krachtig. Dat hij de woningbouwvereniging altijd mag bellen, als er problemen zijn. Dat ik een bezig bijtje ben die thuis erg gesteld is op haar privacy en dat ik het goed van hem vind, dat hij mantelzorger is. Daar kan ik namelijk nog een voorbeeld aan nemen, door bijvoorbeeld met hem te gaan sporten.

Maar nee, ik kies voor de afzondering, in hoeverre dat nog kan. Ik sluit af met de gouden tip van mijn tante; ‘groetjes Debbie’. Weet ik in ieder geval zeker dat hij mij niet vindt en toevoegt op Facebook, want dan zou ik hem alwéér moeten teleurstellen.