Mijn naam is Kelly Heerink, maar ik luister ook naar Kels. En ik schrijf.
Dat schrijven zat er al vroeg in bij mij. Schrijven in de breedste zin van het woord. In groep drie van de basisschool stonden er rijtjes met ‘de g van goed’ op mijn rapport onder het vak schrijven. Dat vond ik dan ook het allerleukste om te doen.

In groep acht moesten we een dagboek bijhouden. Op maandag begon je aan dit wekelijkse verhaal en je mocht op vrijdag pas deelnemen aan de vrijdag-weekend-party, (tafeltennissen of ‘internetten’) als het af was. Ik stond altijd als eerste paraat voor het ‘rond om de tafel’ gebeuren, enthousiast zwaaiend met mijn batje in de lucht, aangezien ik mijn avonturen van het weekend ervoor al op woensdag had ingeleverd bij de meester.

Op de middelbare school begon ik met het schrijven van aantekeningen; kantjes vol. Ja hoor, gewoon met pen en papier. Vaak was ik zo druk bezig met het schrijven ervan dat ik geen tijd meer over hield om het te leren.
Toch heb ik me door het VMBO, SPW3+4, MWD én Journalistiek heen geworsteld.

Vaak werd er tegen mij gezegd: “de zorg en de journalistiek? Dat is een aparte combinatie.” Maar ik ben er inmiddels achter gekomen dat dat eigenlijk wel meevalt.
Je werkt met mensen en gaat altijd in gesprek om bij de kern van de (zorg)vraag te komen. Je vraagt en je vraagt door. Na afloop van de gesprekken schrijf je het uit. In de zorg een kort en bondige rapportage. Voor de krant of magazines verhalend.
Beide takken van sport passen in mijn straatje.. omdat ik van nature erg empathisch ben,
én nieuwsgierig!

Liefs Kelly