‘Spoken bestaan niet! Spoken bestaan niet! Alleen in sprookjesland!’. Ik kan me nog herinneren dat m’n oud-buurmeisje en vriendin Daniëlle en ik dit zo’n twintig jaar geleden altijd zongen als we bij elkaar sliepen. Maar waarom zongen we dit? Waren we een beetje bang? Vroegen we ons af of de sprookjes echt of nep waren? Zat het liedje ons gewoon in de kop? Of waren we fan van de helden Bassie en Adriaan die dit nummer ooit de wereld inbrachten.

Nu heb ik laatst met Daniëlle de film Sneeuwwitje weer eens gekeken en ik zat zowat achter de bank. Een enger figuur dan de heks waarin de koningin zichzelf omtovert kun je je niet bedenken. Die lelijke oude vrouw met de pukkel op haar grote neus en een afschuwelijke stem die door het donkere bos op pad is met haar giftige appel om Sneeuwwitje te vermoorden.. Gruwelijk! En dat nádat ze de jager al eens op pad had gestuurd om het mooie meisje dood te steken met haar hart retour als bewijs. Brrrrrr. Een angstaanjagende verhaallijn als je het mij vraagt. En dan heb ik het alleen nog maar over Sneeuwwitje.

Wat dacht je van Bambi, De Leeuwenkoning, Ariël de kleine zeemeermin, de 101 dalmatiërs en noem maar op! Er wordt nogal wat uitgemoord in de films van Disney.

Naast deze tekenfilms waren er ook de sprookjesverhalen van Grimm en niet te vergeten; de sprookjesboeken met het cassettebandje. Weet je nog, die rode Lecturamaboeken? Favorieten van mij waren: Hans en Grietje, het lelijke eendje, de wolf en de zeven geitjes en last but not least; Roodkapje. Ik kon ze wel honderd keer luisteren en/of lezen. Het verveelde me nooit en ik ging – net als alle kinderen – helemaal op in de fantasie.

Ik citeer uit Roodkapje: “Zo!” mompelde de jager, “ben je daar, ouwe schurk. Je ziet eruit of je iets teveel gegeten hebt. Heb je misschien een oud dametje verschalkt? Laten we maar eens zien.” En hij knipte zijn zakmes open. Natuurlijk deed hij alles heel voorzichtig, want als de wolf wakker werd zag het er niet best voor hem uit. Daar bewoog al iets. Nee maar, het was een klein rood mutsje! “Ben jij daar ook, Roodkapje?” riep de jager. “Ja!” zei Roodkapje en daar stond ze al op de grond, helemaal bleek van angst en benauwdheid. “We zijn nog niet klaar, Roodkapje,” zei de jager, “help eens een handje.”

En zo hielp het kleine schattige meisje met het rode kapje de jager mee om oma levend uit de wolf te halen om de buik vervolgens met stenen te vullen en weer dicht te naaien. Maar de Wolf voelde niets van deze bloederige operatie zonder verdoving hoor. Nee, de wolf sliep. En toen de wolf wakker werd en op wilde staan viel hij direct dood neer op de grond. Nounou, oma vond het allemaal maar wat. En roodkapje, zij had wel haar lesje geleerd om niet meer alleen door het bos te lopen om oma te bezoeken.

Ik denk dat dit verhaal, samen met vele andere verhaaltjes het goed gedaan heeft bij mij. Af en toe was ik best een beetje bang. Ik weet dan nu ook wel zeker dat Daniëlle en ik dit liedje zongen om onszelf ervan te overtuigen dat de sprookjes niet echt bestaan. Na het liedje tien keer herhaald te hebben uit zelfbescherming dommelden we in slaap zonder sprookjesnachtmerries en sliepen we nog vaak, lang en gelukkig bij elkaar.