Home is where the heart is
“Ik zou gewoon lekker blijven wonen waar je nu zit”, zegt de financieel adviseur. Mijn mond valt nog net niet open, heeft-ie wel geluisterd? Ik heb hem namelijk heel duidelijk gemaakt dat ik me daar niet thuis voel.
Zijn reden? Dat ik ‘lekker opbouw’ – geld oppotten, dus. Iets wat ik dan wegstop tot… ja, tot wanneer eigenlijk? Totdat ik een partner tegen het lijf loop? Tot mijn pensioen? Of totdat ik onder een bus loop en er sowieso niks meer aan heb.
Nee, bedankt. Maar ik snap zijn advies. Hij is immers financieel adviseur en geen personal coach.
“Eerst een nieuw huis kopen, daarna pas verkopen”, adviseert de makelaar. Maar dit blijkt in de praktijk niet zo gemakkelijk als gezegd. De huizenmarkt is niet meer hetzelfde als pakweg vijf jaar geleden. Ik kocht mijn huis in ‘een goeie tijd’: mét gunfactor en voor weinig.
De rollen zijn momenteel omgedraaid: het zijn gouden tijden voor verkopers. Dus wat ik ga doen? Deze keet verruilen voor iets wat voor mij veel meer waard is: ultieme vrijheid.
Nog meer adviezen
Dat betekent ook dat ik vaste mijn baan moet opzeggen.
Als ik erover praat met vrienden, familie of collega’s zijn de reacties wisselend, al reageren de meesten met: “knap”, “stoer” of gepaard met een bezorgde blik “zou je dat nou wel doen?”. Ook krijg ik het ongevraagde advies: “doe het niet”.
Een enkeling zegt “doen!”, waaronder mijn moeder. Dat is fijn, want zij telt voor tien.
Maar bang voor deze stap(pen) ben ik niet. Dat komt niet door het wikken en wegen of de vele gesprekken die ik heb gevoerd – de angst is er gewoon niet. Ik voel dat dit voor mij het juiste is om te doen. Op het juiste moment. En dat het allemaal wel goed komt – ook als ik even op de blaren moet zitten.
Zo niet, dan toch.
Toch?
“Maar Kel, wat nou als je geen huis terug vindt?”, aldus een vriendin. Zonder erbij na te denken antwoord ik dat ik de inboedel wel opsla in een huuropslag en tijdelijk op een camping of bij familie en vrienden bivakkeer. En wellicht kom ik wel helemaal niet terug? Of ontmoet ik iemand die ook nog eens timmerman blijkt te zijn!
Beren vs. unicorns
Terwijl iedereen beren op de weg voor me uittekent, zie ik alleen maar gekleurde unicorns voor me. Die stuk voor stuk aan de kant vliegen.
Het ‘dapper’ noemen vind ik heel lief, maar zo voelt het voor mij totaal niet. Ik zou het juist dapper van mezelf vinden om nóg langer te huizen in een woning die niet constant voelt als mijn veilige haven.
“Volg je hart”, hoor ik ook. Een advies dat ik overigens wèl heb gevolgd. Want ‘home is where the heart is’, met of zonder eigen dakkie.
Dat zinnetje gaat gepaard met de houten kneuterige home is where the heart is bordjes inclusief het whitewash laagje. Je spot ze regelmatig bij mensen in of voor het huis, net als de klassieker live, love, laugh.
Daar vond ik, net als veel anderen, altijd iets van. Maar hoe mooi is het als de tekst klopt en je je dus thuisvoelt in je eigen huis?
Dat gevoel is voor iedereen anders. Voor mij gaat het niet om de plek, stenen of meubels, maar is het mijn poes Suzie bij wie ik thuiskom. Of bij vrienden die een sleutel hebben en eerder binnen zijn. Ook van een geknipte en geplukte lentetuin, een fleurig bosje bloemen, was dat droogt in de traphal of nieuwe geurstokjes word ik blij.
Like a rolling stone
Als ik de zin home is where the heart is googel, verschijnt direct een lied van Elvis Presley op mijn beeldscherm. Hij zingt onder andere;
I don’t need a mansion on a hill
That overlooks the seaMaybe I’m a rolling stone
Who won’t amount to muchs
De songtekst bevestigt mijn gevoel. Ik hoef nu niet zo nodig een groot (koop)huis. Misschien wil ik wel gewoon een tijd reizen en opladen.
“Wanneer kom je terug”?, vragen velen. Daar heb ik geen antwoord op, omdat ik dat niet weet. Ik plan niet zo ver vooruit, dus kan alle kanten op.
Aangezien ik niemand duidelijkheid kan geven, voelt dat wat onnozel, maar persoonlijk vind ik het fantastisch: alles in het moment bepalen en ongehaast leven in het nu – daar wordt een mens pas ècht gelukkig van.
Het doet me denken aan de omlijste quote die ik zelf altijd in de woonkamer had staan: ROCK THE MOMENT.
Tien maanden later…
Of ik nou voet zet in Frankrijk, Mexico of Nederland;
Muziek luister in de auto;
Overnacht in een pipowagen;
Flaneer over een markt of historisch plein;
Alleen of met vrienden een wijntje nuttig op het terras;
Nieuwe vrienden maak;
Allerlei beestjes aai;
Suzie (weer) knuffel;
De zon zie zakken in de zee;
Dwaal door onbekende, mooie, steegjes;
Of terwijl het zweet gutst, de top van een berg bereik;
Het voelt allemaal als thuiskomen.
Binnenkort meer!